Zoveel research blijkt niet nodig te zijn geweest, een (niet eens zo heel) handige YouTube gebruiker vindt hem zo: Hans Teeuwen in “Bimbo’s en Burka’s”. En de voor mij toch kernpunten van zijn (te vaak en schaamteloos onderbroken) relaas is toch wel dat religieuzen doen alsof zij het alleenrecht hebben op gekwetst zijn. Dat hij ook dingen ziet op TV die hem ergeren.
Stel nu dat ik me als atheïst beledigd voel als er weer eens over wat voor religieuze uiting dan ook wordt gesproken? Ik zal niet in de pen klimmen en me allemaal gekwetst en beledigd uiten. Nee, ik denk dat die personen het recht hebben op hun mening, op het uiten van hun mening en van het scheppen van hun eigen wereldbeeld. Zo lang zij mij niets opdringen, zie ik werkelijk geen enkele reden hen daarop zelfs maar aan te spreken. En zij gaan ook ver. Immers, wij zijn ongelovigen en zullen als zodanig branden in de hel, dat kan ik toch wel degelijk opvatten als een grove belediging. Maar wat doe ik in tegenstelling tot hen? Ik denk “laten ze hun mening hebben” en ga verder. Ik zal ze niet proberen van hun geloof af te helpen. Ik ga hen niet zeggen wat ze wel en niet mogen denken.
En daar zit wat mij betreft de crux. We leven in een samenleving waarin er zoveel meningen en wereldbeelden bestaan, dat niemand het honderd procent met elkaar eens kan zijn. En dat is niet erg. Wie heeft er niet regelmatig ruzie of een discussie of een simpel verschil van mening met een geliefde of een vriend? En hoe los je die op? Door de verschillen te accepteren of uit te werken. Niet door fysiek geweld, niet door indoctrinatie. Daar is nog nooit iemand (of een relatie) beter van geworden.
0 reacties